Analizowanie rywali pod kątem określonego przeciwnika to w MMA standard. Również w Polsce kluby bardzo silnie angażują się w tego rodzaju inicjatywy. Jak to wygląda od środka? Jak wygląda analizowanie rywali naszych zawodników? Poniżej przedstawiamy kompleksowy materiał na przykładzie Abu Azaitara:
STÓJKA
Abu Azaitar nie posiada zbyt bogatego arsenału technik. Swoją grę w stójce głównie opiera na obszernych sierpach i cepach. Ciosy proste na głowę i korpus wyprowadza sporadycznie.
Bardzo często inicjując ataki pochyla nisko głowę wyprowadzając ciosy na korpus, a następnie na głowę rywala.
Ten schemat w jego walkach powtarza się często. Uderza na korpus ciosem prostym bądź obszerniejszymi: prawym i lewym. W momencie gdy jego rywal automatycznie opuszcza ręce niżej, wyprowadza pojedynczy prawy bądź kombinację prawego i lewego sierpa albo overhanda.
Abu potrafi iść za ciosem i gdy poczuje krew robi co w jego mocy by pozbawić rywala przytomności. Potrafi też przerwać serię ciosów w odpowiednim momencie widząc, że jego rywal inteligentnie się broni i nie będzie większych szans na znokautowanie go. To bardzo cenna umiejętność. Ponadto ma bardzo dobrą pracę nóg.
Dobrze też czuje dystans i potrafi celnie uderzać z kontry. Przeczekuje szarżę rywala, żeby zza szczelnie trzymanej gardy wystrzelić jeden z pocisków. W walce z Nilsem Wernersbachem sprzyjała temu sytuacja, w której rywal Azaitara wpadł na niego kompletnie odsłonięty przez co nadział się na mocny lewy sierp. Takich sytuacji Abu nie marnuje.
Ma dobre lowkicki. Kopie mocno, najczęściej prawą nogą. Niskie kopnięcia z lewej nogi są rzadkością. Abu częściej wyprowadzał z niej middlekicki. Zdarzyły się też highkicki, ale to okazjonalnie.
PARTER
Azaitar rzadko dąży do parteru. W tej płaszczyźnie zdaje się czuć niepewnie. Po przechwyceniu nogi i obaleniu Martina Zawady, widząc, że poprzez ground’and’pound nie pozbawi rywala świadomości, nie wszedł w jego gardę, tylko „zaprosił” go do stójki.
Za jego przyczyną walka trafia na ziemię najczęściej w dwóch sytuacjach:
1) w momencie gdy jego rywale padają po ciosach i idzie „na dobicie”.
2) w późniejszych fazach pojedynku, gdy jest bardziej zmęczony. Stara się wtedy przytrzymać rywala na ziemi, przyklejając się do jego klatki piersiowej i wyprowadzając lekkie ciosy. Przechodzenie pozycji nie przychodzi mu łatwo. Do tej pory najlepsze co mu się udało osiągnąć to półgarda. Słabo. Azaitar z góry w parterze radzi sobie przeciętnie i nie jest też mistrzem utrzymywania rywali w tej płaszczyźnie. Zawada dwukrotnie wykonał skuteczny reversal.
Za drugim razem udało mu się nawet zdobyć dosiad, z którego Azaitar uciekł oddając plecy. Ponadto zdarza mu się zostawiać ręce w gardzie przez co narażony jest na „władowanie” się w dźwignie. Martin Zawada wykonał ciekawą próbę poddania balachą.
W skrócie: Azaitar jest słabym grapplerem.
ZAPASY
Zapasy Azaitara nie są szczególnie mocne. Zawodnik z przyzwoitą defensywą powinien sobie radzić z zapaśniczymi zapędami Azaitara, zwłaszcza, że po obalenia sięga w późniejszych fazach pojedynku, gdy jest już bardziej zmęczony. Sam też nie jest „niewywracalny” – w trzeciej rundzie walki z Zawadą wylądował na plecach po obaleniu za jedną nogę z klinczu.
Marcin Naruszczka w pierwszym starciu z Abu po obaleniu go natychmiastowo zdobył dosiad. Takie sytuacje w walkach na wyższym poziomie są rzadkością.
KLINCZ
Ciężko uchwycić go w klincz, ale gdy to się uda można w tej sytuacji ładnie punktować, gdyż Azaitar sobie w tym momencie radzi przeciętnie najczęściej wyprowadzając nieskładnie ciosy kolanami. Pozostawia swoim rywalom pole do wyprowadzania ciosów podbródkowych, czy sierpów na odejściu. Sam preferuje tajski uchwyt przytrzymując rywali za głowę i wyprowadzając kolana na korpus. Słabszego fizycznie Romana Kapranova potrafił efektywnie obijać w klinczu dokładając kilka kolan na głowę. Błędem Kapranova było to, ze za szybko szedł po obalenie.
KONDYCJA
Abu w większość wyprowadzanych ciosów wkłada 100% siły, co odbija się na jego kondycji w walce. Mocno umięśniona sylwetka także w tym nie pomaga – zaczyna „puchnąć” i ciężko oddychać już po pierwszych przewalczonych rundach. „Spompowany” Azaitar nie ma już tej siły w ciosach i popełnia więcej błędów – częściej się odsłania, nie trzyma już tak wysoko gardy jak początkowo, czy dąży do parteru, o którym ani myśli w początkowej fazie walki.
JAK WALCZYĆ Z AZAITAREM?
Abu najmocniejszy jest w pierwszej rundzie. Stwarza wtedy realne zagrożenie zakończenia walki nokautem. Ze zwierzęca siłą i eksplozywnością tego zawodnika nie radzili sobie do tej pory jego rywale, co nie znaczy, że Azaitar to zawodnik, którego nie można pokonać. Podstawą wydaje się być ruchliwość i unikanie wymian. Szalony brawl to ostatnia rzecz, na którą warto się decydować. Punktowanie pojedynczymi ciosami prostymi, lowkickami czy nawet frontalnymi kopnięciami , a w późniejszej fazie pojedynku próby sprowadzenia walki na ziemię (ale nie za wszelką cenę – trzeba wyczuć moment!) wydają się być optymalnym gameplanem na tego zawodnika. Można by też spróbować wymęczyć Abu w klinczu, jednak trzeba się liczyć z tym, że przyszpilony do siatki, będzie wyprowadzać ciosy kolanami na korpus. Azaitar to „twardy gracz”, którego trudno znokautować. Poddanie wydaje się być łatwiejszym zadaniem – nawet będąc z dołu jest szansa na próbę balachy. Abu nie jest skomplikowanym zawodnikiem i przy umiejętnym unikaniu silnych ciosów, możliwym jednak do wypunktowania – trzeba tylko przetrwać pierwszą rundę. Tylko i aż.
Poniżej szczegółowa analiza wideo:
Statystyki Abu Azaitara w poszczególnych starciach:
Łączne statystyki:
Podsumowanie:
Na Piotra Strusa cały czas jest kurs powyżej 3.30 na betsafe.com. Wiemy już jak pokonać Abu Azaitara. Jednak wiedza i praktyczne jej wykorzystanie w klatce, to już druga kwestia. Bardziej skomplikowana.