![Mamed Coker, Chalidow i Święty Graal]( "Coker, Chalidow i Święty Graal")
Nie sądziłem, prawdę mówiąc, że jeszcze kiedykolwiek na łamach MMARocks podejmę temat kariery zagranicznej znanego na całą Polskę Mameda Chalidowa. Albo może inaczej: wydawało mi się mało prawdopodobnym, by sytuacja na światowej scenie zmieniła się na tyle, bym musiał ów temat na nowo przemyśleć – nie mówiąc już o tym, bym jakkolwiek swoje zapatrywania na wspomnianą kwestię zmienił. A jednak! Stało się!– i nie jest to bynajmniej wyrażenie pejoratywnie. Pojawiły się bowiem okoliczności każące mi się nad karierą Chalidowa, tą poza KSW – jakkolwiek groteskowo by to w tym momencie nie brzmiało – pochylić raz jeszcze. A jakież to „okoliczności” mam na myśli? Już spieszę z wyjaśnieniami.
Przed kilkoma dniami większościowy udziałowiec Bellator Fighting Championship – koncern mediowy Viacom – ogłosił odejście dotychczasowego dyrektora wykonawczego i twórcę organizacji, Bjorna Rebneya, oraz jej dyrektora operacyjnego, Tima Danahera. Według znanego miłośnika czworonogów – jakim jest Rebney – jego wizja organizacji rozmijała się z wizją, jaką na BFC mieli większościowi udziałowcy, i stąd decyzja o tym aksamitnym rozwodzie. Jednak nie to jest esencją całego zdarzenia a to, że nowym dyrektorem organizacji został Scott Coker – właściciel Strikeforce, któremu właśnie skończył się zakaz konkurowania z UFC po tym, jak Zuffa wykupiła jego organizację. I mimo że zasadne jest twierdzenie, iż ważniejszym od tego czyj zad zasiądzie na fotelu dyrektorskim Bellatora jest to, ile Viacom będzie skłonny na rozwój organizacji wydać – to choćby sam fakt, iż obie strony doszły do porozumienia, czego owocem jest zdmuchnięcie z posady Bjorna, jest poszlaką wskazującą, że uzgodniona została wspólna linia, według której zarządzana przez Cokera organizacja będzie funkcjonować. A jaka to będzie linia zgadnąć nie trudno, albowiem natychmiast po „zamianie zadów” Bellator zaproponował współpracę największemu wśród zawodników mieszanych sztuk walki miłośnikowi grillowania, Kevinowi Fergusonowi – szerzej znanemu jako „Kimbo Slice”. To, że „Kimbo” w tym roku skończył czterdzieści lat a w MMA nie walczył od 2010 roku mówi nam więcej, niżby powiedziało tysiąc oświadczeń i drugie tyle konferencji prasowych Viacomu – mówiąc krótko: „chcemy wreszcie zacząć zarabiać, zarabiać za wszelką cenę!”
Dobrze to skądinąd świadczy o biznesmenach od Spike TV – wszak zarobek jest głównym celem funkcjonowania organizacji MMA. Skoro nie da się go osiągnąć naśladując UFC, warto spróbować z drugiej strony – naśladując KSW. Ajajajajaj, już słyszę te słowa potępienia fanów, że jak to tak można porównywać drugą organizację świata – w dodatku amerykańską! – do jakiegoś tam KSW od Pudzianowskiego i Kamili Porczyk! Ano można. Już bowiem w latach sześćdziesiątych Zbigniew Brzeziński zauważył w książce “Political Power: USA/USSR” – co nazwano teorią konwergencji– że dwa mocarstwa splecione w klinczu z czasem się do siebie upodabniają. I choć początkowo sama teoria wydawała się bałamutna – no bo gdzie tam USA podobne do ZSRR! – to już pół wieku później, w trakcie prezydentury Barack Obamy widać, że teoria musi być jak najbardziej prawdziwa. A skoro prawdziwa, to i uniwersalna. No bo podobnie jak niegdyś USA i ZSRR, w naszym słodkim jak landrynki MMA Bellator Fighting Championship od lat mocuje się z Konfrontacją Sztuk Walki o miano “drugiej organizacji świata” – a zatem i tu wspomniana konwergencja musi działać! Takim oto sposobem BFC zatrudnia dziś dziwaków (“Kimbo”) – a przynajmniej chce ich zatrudnić – i odpady z UFC (Jackson, Ortiz), a KSW daje szansę coraz większej ilości młodych zawodników, na wzór idei turniejów Bellatora. Ba! Wystarczy spojrzeć na niedawno wprowadzoną w polskiej organizacji klatkę i porównać ją z tą, jaką na swoich galach stosują Amerykanie, by zdać sobie sprawę, że z teoriami naukowymi nie ma żartów! Całe szczęście, że na KSW mamy Waldka Kastę, bo za parę lat moglibyśmy mieć problem z odróżnieniem obu organizacji – ładny interes!
No dobrze, ale co z tego wszystkiego właściwie wynika? – bo przecież coś wynikać musi. Żeby odpowiedzieć na to pytanie powinniśmy przypomnieć sobie, jak Coker zarządzał Strikeforce. A trzeba powiedzieć, że zarządzał dobrze! Wszak żyją jeszcze ludzie pamiętający czasy, w których organizacja ta – starsza nawet, aniżeli prastare UFC (jej początki sięgają bowiem 1985 roku, lecz wówczas skupiała się ona wyłącznie na kickboxingu) – miewała rozpiski bardziej atrakcyjne, niż organizacja Dany White’a i braci Fertitta. Kiedy w 2006 roku Coker zwietrzył dobrą koniunkturę na rynku wszechstylowej walki wręcz ledwie w siedem lat zdołał ten nikomu nieznany twór przekształcić w drugą organizację świata… no i oczywiście doprowadzić do jej bankructwa – które było efektem nieprzemyślanej polityki. Po prostu Coker chciał za bardzo – za dużo i za szybko, przez co jego organizacja zaczęła się dławić. Jednak należy zaznaczyć, że przez te siedem lat zdołał on pozyskać bardzo wartościowych zawodników, jak choćby: Nicka Diaza, Alistaira Overeema, Dana Hendersona, Josha Barnetta, Daniela Cormiera, Gegarda Mousasiego, Rafaela Cavalcante, Ronaldo Souzę, Muhammeda Lawala, Antonia Silvę, oraz najlepszego zawodnika wagi ciężkiej w historii, Fiodora Jemelianenkę. Mówiąc o Strikeforce należy także podkreślić, że to właśnie ta organizacja wypromowała żeńskie MMA – starcie Giny Carano z Cristine Santos było pierwszą kobiecą walką wieczoru podczas tak dużej imprezy mieszanych sztuk walki, a sam event sprzedał się znakomicie, osiągając najlepszy wynik wydarzenia MMA w historii stacji Showtime! Tak więc nie zgodzę się z opiniami mówiącymi, że Scott Coker będzie prowadził politykę ciepłej wody w kranie – i że tak naprawdę, to nie ma żadnej różnicy pomiędzy nim a Bjornem Rebney’em. Co to, to nie. Nie twierdzę, że Coker jest w świecie wszechstylowej walki wręcz nie wiadomo jak ważną personą – bo nie jest – jednak stawianie go na równi z Rebney’em jest nieporozumieniem. Rebney nie może się pochwalić choćby zbliżonymi osiągnięciami – bo jak na razie wszystko wskazuje na to, że jego największym osiągnięciem, przynajmniej jeśli o MMA idzie, jest to, że Viacom zechciał wykupić jego tonącą organizację.
Tak więc nowy dyrektor wykonawczy Bellatora może nie tylko wprowadzić powiew świeżości do BFC, ale może dość znacząco zmienić jego kurs. Znany ze swojego zamiłowania do wszelkiej maści kooperacji Coker może być więc dla wspomnianego w tytule Chalidowa mapą pozwalającą odnaleźć upragnionego Świętego Graala – zagraniczną karierę. Bo skoro w przeszłości Scott zdołał doprowadzić do współpracy pomiędzy Strikeforce a rosyjskim M-1 Global, czy japońskim DREAM – to można przypuszczać, że jako sternik BFC będzie dążył do koalicji z innymi organizacjami. O ile jednak dalekowschodnie One FC wydaje się naturalnym partnerem dla Bellatora, to już ponowna współpraca z Rosjanami jest mało prawdopodobna – nie wchodzi się przecież dwa razy do tej samej rzeki, tym bardziej, kiedy jedną łódkę roztrzaskaliśmy już w jej wodach. Trudno mi sobie wyobrazić, by Coker nie wyciągnął lekcji ze współpracy z Vadimem Finkelsteinem – nawet jeśli nie oferuje on już cudownego kontraktu Fiodora na zwór medalików spod Giewontu. Równie wątpliwa wydaje się współpraca z World Series of Fighting, które coraz wyraźniej dryfuje w kierunku UFC. Mam również w pamięci jak absurdalna była “propozycja” skierowana przez prezydenta WSoF, Aliego Abdel-Aziza, w kierunku Rebney’a – nie wchodząc w szczegóły, była tak absurdalna, że wzięcie słowa w cudzysłów nie jest tutaj żadną przesadą. Czy zatem KSW znajdzie się w kręgu zainteresowań Cokera? Nie mam wątpliwości, że powinno. Znana formuła obustronnej wymiany zawodników byłaby korzystna dla każdej ze stron. Ani bowiem KSW, ani BFC nie mogą reklamować się jako najlepszej organizacji pod względem sportowym. Tu jeszcze długo, długo – nawet gdyby Viacom postanowił zasypać świat gotówką ze swoich kont bankowych – niedoścignionym liderem pozostanie Ultimate Fighting Championship.
Bellator, podobnie zresztą jak i KSW, powinien skupić się w pierwszej kolejności na pokazywaniu dobrych walk z ciekawymi zawodnikami – a Chalidow, Materla, czy nawet Pudzianowski będą dla widza w Stanach zawodnikami, pod wieloma względami, ciekawymi – a w drugiej kolejności powinien postawić na kreację swoich gwiazd od podstaw. Lecz do tego potrzebne jest radykalne złagodzenie zapisów kontraktowych, właśnie na wzór tych z KSW – znów konwergencja? Bellator pod sterami Rebney’a zaczął zjadać własny ogon, bo afera z Eddie’m Alvarezem tylko nagłośniła istniejący i widoczny problem: nie można stawiać warunków kontraktowych jak największa organizacja świata, nie będąc największą organizacją świata! W przypadku UFC zawodnik zgadza się na te wszystkie trudne do rozwiązania i w wielu przypadkach organiczające swobodę klauzule, ponieważ nie ma już na tym świecie możliwości znalezienia w MMA lepszego pracodawcy. Ale znacznie trudniej zgodzić się na takie obwarowania wiedząc, że może to zaważyć (jak w przypadku wspomnianego Alvareza) na potencjalnym awansie – i sportowym i finansowym. Dlatego uważam, że zapisy stosowane w KSW są idealne (oczywiście na tyle, na ile znam je z wypowiedzi właścicieli i własnych obserwacji) – ponieważ dają zawodnikowi możliwość walki wszędzie poza macierzystym krajem oraz UFC. Pierwsze jest oczywiste – nikt przecież nie chce kręcić bata nad własnymi plecami, drugie również – kontrakt z UFC wiąże się z całkowitą utratą fightera na nieokreślony czas. Dlatego Bellator powinien złagodzić zapisy kontraktowe i podać to publicznie do wiadomości. Bo i ile w teorii będący u Viacomu na kontrakcie fighterzy mają dziś możliwość – za pozwoleniem – walk na mniejszych galach, to w praktyce jest to niesłychanie rzadkie! A nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie się pchać do Bellatora wiedząc, że niemal niemożliwym jest tę organizację opuścić. Zakaz walki na innych galach w USA i zakaz przejścia do UFC przed upływem kontraktu – to maksimum jakie w tej materii widzę.
Partnerstwo pomiędzy Bellatorem a KSW powinno również leżeć na sercu Martinowi Lewandowskiemu i Maciejowi Kawulskiemu – może nawet bardziej niż Cokerowi! Wszyscy w środowisku zdają sobie bowiem sprawę, że cztery gale w roku to zdecydowanie za mało, by zapewnić odpowiednią ilość walk wszystkim sportowcom organizacji. Oczywiście mają oni możliwość pojedynkowania się poza granicami kraju, o ile jednak ci mniej znani z takich możliwości korzystają – tak ci bardziej medialni organiczają się w zasadzie do dwóch walk w roku dla Federacji KSW. Współpraca z Bellatorem byłaby prostym – i prestiżowym! – rozwiązaniem tego problemu, a zarazem ogromnym atutem warszawsko-wrocławskiego duetu, którym mogliby się wspierać w negocjacjach tak z młodymi zawodnikami – obawiającymi się, że kontrakt z KSW zablokuje ich karierę – jak i z dobrze znanymi fighterami, jak Drwal czy Grabowski – bo co prawda “nie damy wam UFC, ale damy wam dobre pieniądze i prostą drogę do innej, dużej amerykańskiej organizacji”.
Lecz nawet gdyby do takiej formalnej współpracy nie doszło, to zmiana Rebney’a na Cokera jest dla KSW i tak wyjątkowo korzystna. W negocjacjach powinien być on znacznie bardziej elastyczny niż poprzednik, a to może zaowocować przynajmniej kilkoma wartościowymi zawodnikami w polskiej klatce – i odwrotnie. No i oczywiście ta zmiana jest przede wszystkim korzystna dla Mameda – jeśli nadal jest zainteresowany walkami za granicą. Dwie walki w roku na galach Bellatora i jedna na KSW, to opcja na którą powinien przystać – i przystał już w przeszłości (lecz umowę udaremniło wchłonięcie Strikeforce przez UFC). Czy jednak nadal jest nią zainteresowany? I czy Kawulski z Lewandowskim byliby dziś skłonni ją poprzeć? Bo jak pamiętamy, Chalidow już raz postawił na Cokera… “Chalidow wybrał Strikeforce”!
Coker, Chalidow i Święty Graal
